شعر زیر از اسلام مظفری در وصف شور و شوق سفره افطاری در مسجد به مناسبت فرار رسدن ماه مبارک رمضان تقدیم میگردد:
رَمَضون
بُشِ
آفتاب وَدی، از پسِ برکه دوزور
شفق
سرخ اَدَدای، خَوِر از وقت فطور
سردی
شِونم اَزَتای رنگ سُرخابی اَ دشت
اَ
تکلّا چونِ موج، دهَه و بهمنِِ مست
مسجد
از پیر و جَوون، پُر بُده تا دَمِ در
لِه
شِوِستون، کفِ صحن، شَط کَتِه سرتاسر
تََی
هِن از گفت و شنود، غرق در کَیف و خَنَه
تََئده
هم خسته کار، شَل و شَهمات و گَنَه
بِچِیا
جَعم هِستِن، دور شَط با گِرِنی
جلوِ
آغو وَدی، دیخِ گرم و شِرِنی
تَوَلِِز
از رُوِ لُز، نُخود از مَئلَه بَرا
سِرَه
زیر از هَمه سمت، برکت پاک خدا
نُونِیا
گرم و تَزَه، هارمَیا گِرد و جُوُن
چَشِیا
خیرَه به شَط، گُشِیا مَعطلِ بُنگ
آغو
فریاد که هی، تو بِچو داد مَکَش
ممّد
هُو گرم نِبو، اَمَت از پیپ مَبَش
همَه
جَعم از گَپ و خُرد، غَلبَلا هِن وَرِ شَط
منتظر
تا بِرَسِت، هارمَیا از تِه گُلَت
وقت
تکبیر امام، صبریا هَرمَه خَلاص
تَی
شَ پِنجِن بُشِ نون، تَی اَبِت دست اَ گِلاس
شور
و شوقی که اَپان، ناشو وُردَه اَ زُبُن
گر
تو هم اهل دِلِش، بِدو مَئجِت دَمِ شوم |