پایگاه اطلاع رسانی دهتل

پایگاه اطلاع رسانی دهتل

شهر سنگ نگاره ها
پایگاه اطلاع رسانی دهتل

پایگاه اطلاع رسانی دهتل

شهر سنگ نگاره ها

بَئوَ ( Bava)( پدر) / شعری از اسلام مظفری

شعری در وصف پدر با گویش دهتلی از شاعر خوب و توانمند دهتل اسلام مظفری:

http://s2.picofile.com/file/7655840642/IMG_01115.jpg

شِوی در خلوت تنهای بَئوَ

چَشُم کَت بر قد و بالای بَئوَ

چه دِن در ذهن بی پرواش افسوس

که خم دِن قامت رعنای بَئوَ

تِه روز از حرف مردم سخت رنجور

تِه شِو از فکر فردا دیدَه بی نور

تنِ فیلَ م اَبی همچون تنِ مور

اگر دِن اندکی در جای بَئوَ

مُمُن خُش گشنَه شِن بِچ سیر اَکِردای

وجودُش خستَه و دلگیر اَکِردای

وَ لُقمَی نُن جَوونیش پیر اَکِردای

مِه یَک لُقمَی بُدِه غوغای بَئوَ

مَ گیر اُند پول و مال و سرپناهی

مُمُن آوارَه اُم کی بَئوَ راهی

چون اُم کی بر چِک و سفتم نگاهی

 اَ زیرِ هَرمَه دِن امضای بَئوَ

مَکِس در وصف مادر شعر اَسازِن

بله، مادر وجودی سرفرازِن

ولی چیزی که در بد چارَه سازِن

چه هِن جز همت والای بَئوَ؟

قسم بر کردگار حق و باطل

که دست نا زنینُت ناکُنِم وِل

مَوی فریاد بارِم از ته دل

وَ چون پا وانِسِم جا پای بَئوَ

رمضون


شعر زیر از اسلام مظفری در وصف شور و شوق سفره  افطاری در مسجد  به مناسبت فرار رسدن ماه مبارک رمضان تقدیم میگردد:


رَمَضون 

بُشِ آفتاب وَدی، از پسِ برکه دوزور

شفق سرخ اَدَدای، خَوِر از وقت فطور

سردی شِونم اَزَتای رنگ سُرخابی اَ دشت

اَ تکلّا چونِ موج، دهَه و بهمنِِ مست

مسجد از پیر و جَوون، پُر بُده تا دَمِ در

لِه شِوِستون، کفِ صحن، شَط کَتِه سرتاسر

تََی هِن از گفت و شنود، غرق در کَیف و خَنَه

تََئده هم خسته کار، شَل و شَهمات و گَنَه

بِچِیا جَعم هِستِن، دور شَط با گِرِنی

جلوِ آغو وَدی، دیخِ گرم و شِرِنی

تَوَلِِز از رُوِ لُز، نُخود از مَئلَه بَرا

سِرَه زیر از هَمه سمت، برکت پاک خدا

نُونِیا گرم و تَزَه، هارمَیا گِرد و جُوُن

چَشِیا خیرَه به شَط، گُشِیا مَعطلِ بُنگ

آغو فریاد که هی، تو بِچو داد مَکَش

ممّد هُو گرم نِبو، اَمَت از پیپ مَبَش

همَه جَعم از گَپ و خُرد، غَلبَلا هِن وَرِ شَط

منتظر تا بِرَسِت، هارمَیا از تِه گُلَت

وقت تکبیر امام، صبریا هَرمَه خَلاص

تَی شَ پِنجِن بُشِ نون، تَی اَبِت دست اَ گِلاس

شور و شوقی که اَپان، ناشو وُردَه اَ زُبُن

گر تو هم اهل دِلِش، بِدو مَئجِت دَمِ شوم

خاطرات خوب ( شعر- اسلام مظفری)

سال نو مبارک- دهتل شهر سنگ نگاره ها 

                                                    خاطرات خوب 

 

خاطرم از خاطرات خوب تو خالی مباد                         دیده ام دُردی کِش درد تو بادا تا ابد

سینه ام می سوزد از سودای سحرانگیز تو                 چشمۀ چشمم بجوشد اشکبارا تا ابد

رفتی و غافل از این، کین کشتی بی ناخدا                  چون شکافد سینه امواج غمها تا ابد

شادیم بگرفتی و نوشاندیم زهر فراق                         باشد هر جا، شهد نوشانش خدایا تا ابد

یک دَمش غافل مباش و باش یار و یاورش                    گر چه بگذشت از من بی یار و تنها تا ابد

چشمها آرد به وجد و گریه ها آرد به چشم                  یاد آن لبخند ناز و چشم گیرا تا ابد

شرم دار از چشم من چون زار می گِریم هنوز               از غم آن راز پنهان، آشکارا تا ابد

رهگذاران بی رخ مهتاب اندر شام تار                          بی گمان مانند حیران، کنج صحرا تا ابد

من در این صحرای غم در آرزوی وصل تو                      ره چه جویم چون تویی آن ماه و تارا تا ابد

ره تویی، همره تویی، مقصود و منزلگه تویی                من که باشم، خاک این ره ای دریغا تا ابد

می دهد بر بادم آخر، دست طوفان قضا                      اوج گیرم بی مهابا سوی اعلی تا ابد

هر زمینی را نشینم، سبز گردانم ز عشق                    هم کنون، تا مرگ خود، تا روز عُقبی، تا ابد  

 شاعر : اسلام مظفری

شعر به زبان محلی (خرمن)

 

خَرمن

ره خرمن درازن کَندِرم پر                                      تِه دَلی هُو لوشت اَکَردِت چون تَنِ دُر

تَوِ گرم از رخ بَل رنگ اَبُردای                                  زِمین از تشنگی کپ واز اَکِردای

بُدِه شینگ شینگ تن بی روح پُشکِر                      زمین از قعر دوزخ مبتلا تر

اَکُن هِسکو و بهمن خود نمایی                             زِمین چون فرش زرین طلایی

اَرُسِّت غُبرِ گرمی از دل دشت                              چو دود بی قراراز شمع سر مست

اَ گُش ناتو جز آوای هکوکو                                   صدای مرغی عاشق از دل کو

نوایی شَز بلندن ناز و دلکش                                زمین گرم وهوا داخ، آسمون تَش

گِزآروم وقراراُشبُردِه از یاد                                    اَکَردِت پنجه در آغوش تش باد

چونِ شلاق اَبو خم از چپ و راست                       نبردی سهمگینِن بی کم وکاست

مَبُو راهِ هَوُن تُو چِم اَتِه دشت                               زِمین از ساقه جُه، زردِ یکدست

زِ پشت تیربَن گِزمون هُوَیدان                                بُشِ کََرتنگ و تولَک جملهَ پیدان

اَ زیرِ گز شِنِستِه پیرمردی                                    اَخَندای شَلوه پر سوز ودردی

اَتِه گز واکََتِه با بُنگ رسّا                                      نوای یارِ محیا، محیا

زِ یَک رُو مردمی تا سینَه در جُه                             ز یَک رو خرمنی غرق تلألؤ

وَ تن خستَه وَسیما جملَه راضی                           بَنَه از جُه پُرِن، دلشون زِ شادی

اَپیچِت با رُخی گرم و دلی شاد                             صدای خنده شون در زوزه باد

زِ زور بادِ گرمِ بی مهابا                                        کُوِر در رَقصِن و جُه در تَکَلّا

نمایان نعمتُت از دشت و از کو                              وَ چون شکرُت خدایا اُم بِشابو

اَگُم با خُم که ای دادار یکتا                                  اَتو روزی که کشت و خرمن و چاه

بِوو از یاد مردممون فراموش                                 هُنین گرد فراغت بر سر و روش؟

خدا دین که عالم از هر دو جهانِن                          مَچین فانی، فقط هِم جاودانِن

 

 

شعر از : شاعر معاصر اسلام مظفری